Vandaag zijn we met 25 man.
Ik vraag aan anderen of ze ook een brief hebben gehad. Nee, ik ben de enige.
Een collega heeft vrijdag de hele dag last gehad van migraine.
“Weer een dag naar de knoppen.”
“Misschien toch stress?” vraag ik.
“Binnenkort zal ik mijn moeder vertellen wat ik nu doe.”
“Wat vindt zij ervan, denk je?”
“Dat vindt ze heel erg.”
Een andere collega is boos.
“Ik heb iemand nodig die me helpt bij het solliciteren. Die, als ik een brief
opstuur, nog eens belt om te vragen of er werk is voor mij, iemand die vacatures
voor mij zoekt en bedrijven opbelt. Maar ze doen nooit wat. Ze hebben één keer
een vacature doorgegeven in al die tijd. Ze laten het er gewoon bij zitten.
“
Ze is er ook boos over dat we geen extraatje krijgen, een kleinigheid van een euro per dagdeel dat je geweest bent of een vergoeding voor een buskaart. Dat zou ze wel op z’n plaats vinden. Zij is niet de enige die er zo over denkt. Bijna iedereen denkt dat en bijna iedereen begint er van tijd tot tijd over.
Observatieraam: apen in een kooi.
Ik kan recht naar het raam kijken van waaruit de SagEnn-medewerkers ons kunnen
observeren. Dat doen ze op dit moment met z’n tweeën. Een collega veegt wat
rotzooi van haar T-shirt en schoot. Ik imiteer die handeling en dik het wat
aan door ook nog in mijn schoot te blazen.
“Doe normaal,” zegt de collega. Ik krijg de slappe lach.
Tegen het einde van de ochtend komt een groep vrouwen met modieuze kleren aan
de zaal in. Ze lopen alleen maar langs en hebben een grijns van oor tot oor
op hun gezicht. Ze gaan het kantoortje in de hoek van de hal binnen. De locatiemanager
heeft een lichtgroen overhemd aan vandaag en ik zie dat hij tegen deze vrouwen
praat en ze zelfs aankijkt. Dat heeft hij bij ons nog nooit gedaan. Dat moeten
dus wel belangrijke mensen zijn, maar ik heb geen idee wie het zijn want dat
wordt ons niet verteld. Mijn collega’s vragen zich ook af wie dat zijn.
“Die zijn te sjiek om hier te werken,”
En: “Het is net of we een paar apen zijn. Zo voel ik me.“
Als ze weer uit het kantoortje teruglopen en ons bekijken gaan sommigen roepen.
”Boe, hé we zijn hier hoor.”
Ik doe niet mee maar voel dezelfde woede in me opwellen.
Als de ochtend is afgelopen, ga ik naar de productieleider toe en vraag wie
die bezoekers waren. Hij knijpt zijn ogen een beetje dicht omdat dat hij diep
na moet denken. Ik vraag me af of hij nadenkt over het antwoord op deze vraag
of over een heel andere vraag, namelijk of hij mij dat wel wil vertellen of
niet.
Ik vraag het omdat ik het niet fair vind. We moeten hier onvrijwillig werken,
er zijn er bij die zich schamen, het soms verzwijgen voor hun omgeving. En dan
worden we ook nog eens zo te kijk worden gezet. Ik doe mijn mond open om hem
dat te vertellen maar tegelijkertijd doet hij zijn ogen weer normaal open en
geeft antwoord.
“Dat zijn mensen die bij SagEnn werken.
“Consulenten?”
“Nee, uhm, op andere vestigingen heb je mensen die leiding geven en..”
“Locatiemanagers?”
“Ja, inderdaad. Er moet geld bij in ieder geval.”
“Ik vind het niet kunnen.”
Vandaag zijn we met 28 man. De twee meewerkend voormannen reken ik niet mee.
Zij schijnen dit werk vrijwillig te doen met behoud van uitkering. Pas na drie
maanden krijgen ze salaris. Zo is SagEnn goedkoop uit. Ik vind het onbehoorlijk.
Zeker als je bedenkt dat de andere SagEnn-medewerkers goed verdienen.
De locatiemanager heeft een wit overhemd aan met zwarte lijnen in grote ruiten
erop.
Buskaart
Een collega zegt: “Ik was gister zo boos dat ik erover dacht om vandaag niet
te komen. De bus is zo duur, één keer 2,40 heen, één keer 2,40 terug. Dat is
bijna vijf euro per dag.” Ze koopt de kaartjes in de bus. Een andere collega
rekent haar voor dat ze met een strippenkaart goedkoper uit is.
Aan de mannentafels wordt vandaag veel meer rumoer gemaakt dan op de andere dagen. De productieleider is er niet. De radio staat keihard en wordt niet zoals op andere dagen een half uur uitgezet.
We zijn met 25 man. De locatiemanager draagt een wit overhemd.
Onvoorbereid een sollicitatiegesprek in
Een van mijn collega’s is boos omdat ze daarnet heeft gehoord dat ze straks
een sollicitatiegesprek heeft. Onvoorbereid dus en in werkkleren.
En dat terwijl we van SagEnn tijdens de workshops een lesmap hebben gekregen
met de raad om je goed voor te bereiden op een sollicitatiegesprek. Je moet
van tevoren bedenken wat voor vragen je zou kunnen krijgen. Je moet zorgen dat
je iets weet over het bedrijf en het liefst een paar vragen bedenken. Zorg dat
je uitgerust bent, dat je kleren aan hebt die netjes zijn en waar je je prettig
in voelt.
Ze vraagt aan de consulente of zij werkgever heeft ingelicht over het gebrek
aan ervaring die ze op een bepaald gebied heeft. De consulente zegt van wel.
Maar de werkgever blijkt daar bij navraag helemaal niet over geïnformeerd te
zijn. Er is gelogen !!!!
Schoonmaken:SagEnn is goedkoop uit.
In de loop van de ochtend komt de productieleider aan de collega die altijd
de koffie verzorgt en het schoonmaakwerk doet, vragen of ze al koffie gaat maken
en hoe het zit met de schoonmaak.
Ze vraagt ook of er door de middagploeg ook wat aan schoonmaken gedaan wordt.
“Ja”.
Is er een bedrijfsarts?
Een collega zegt tegen productieleider: ”Ik ben ziek, ik kan niet werken. Ze
wijst daarbij op haar hals en draait haar hoofd terwijl ze haar schouders opgetrokken
houdt. Ze heeft last van haar nek, rug en schouders.
Hij zegt: “Ik ben geen medicus en ik kan niet beoordelen of je kunt werken of
niet. Je kunt ook gaan tellen of schoonmaken.”
“Nee, ik kan niet schoonmaken.”
Ze herhaalt keer op keer dat ze ziek is maar ze gaat niet naar huis. Als ik
haar was had ik dat allang gedaan.
De productieleider zegt dat een bedrijfsarts dan maar uit moet maken of ze ziek
is.
Ik vraag: “Een bedrijfsarts, gaat dat via SagEnn of moet je bij de gemeente
zijn?” Hij zegt dat hij denkt dat de gemeente dat wel doet maar dat moet de
zieke vrouw dan met haar consulent bespreken.
De radio staat de hele ochtend aan. Kennelijk is het beleid om hem af en toe een half uurtje uit te doen vergeten. Ik vind het niet prettig, sommige anderen ook niet.
Waarom wij wel en zoveel anderen niet?
Ik zeg tegen een collega dat ik heel veel mensen uit de workshop en van de voorlichtingsbijeenkomst
niet terug heb gezien en dat ik me afvraag of die dan soms niet hoeven of dat
ze effectief geklaagd hebben of zo.
“Ja, die hebben het beter aangepakt. En sommigen hebben misschien echt een probleem.”
Het kan zijn dat zij geen bijstand meer krijgen of gekort worden.
In Arnhem zitten duizenden bijstandsgerechtigden. Ik zit uitgerekend bij de
groep die hier een beetje zijn tijd moet verdoen met stompzinnig werk. Waarom
zij niet en ik wel???
Ik leer echt geen vaardigheden bij en ik heb het ook niet nodig om een structuur
in mijn leven te krijgen of om sociaal geactiveerd te worden of zo. Nuttig vind
ik dit werk niet.
Zeker niet als je het afzet tegen bijvoorbeeld de tekorten in de verpleeghuiszorg.
Om daar een handje bij te steken, zou ik niet erg vinden. Het is niet mijn roeping
maar ik zou het wel nuttig vinden.Veel beter dan dit.
Aan het eind van de ochtend vraag ik of het mogelijk is om vrijdag 15 april vrij te krijgen en die uren dan te verplaatsen naar de dag ervoor. Geen probleem. Dat valt me mee.
We zijn vandaag met 21 man.
Stofallergie, kapotte handen
Een collega klaagt dat ze geen zin meer heeft . Haar linkerhand is nogal gehavend
en ze kan geen schroef meer zien.
Een andere collega is niet gekomen vandaag. Ziek. Gisteren klaagde ze al dat
ze zich belabberd voelde.
Een ander heeft rode ogen en een rode neus, van het stof. Daar is ze allergisch
voor.
Als er iemand begint de vloer aan te vegen, staat ze op en wil weglopen van
de stofwolken maar het vegen stopt. De man loopt gewoon weg en gaat ineens wat
anders doen. Het vegen veroorzaakte waarschijnlijk ook naar zijn idee teveel
opwaaiend stof.
Om half tien vraagt een van de meewerkend voormannen aan de vrouw die de schoonmaak en de koffie doet, nu koffie wil gaan maken. Ze krijgt er een punthoofd van dat het elke dag op een andere tijd is.
Buskaart voor 57,5 euro
Een van de collega;s die uit Arnhem Noord komt heeft een busabonnement gekocht.
Dat kostte 57,50 euro.
Dat moet ze dus missen van het toch al geringe huishoudgeld want het wordt het
niet vergoed.
Het is vandaag 1 april en de uitkering is binnen. Woensdag en donderdag werd er al rondgevraagd wie z’n uitkering al had. Er werd over getelefoneerd. Velen kunnen er niet mee rondkomen en staan elke maand rood. Bij mij is het niet anders.
Reglementen: een stap vooruit, twee achteruit
Een andere collega schijnt weer naar de reglementen gevraagd te hebben.
“Daar zijn ze nog mee bezig”. Dit is gek. Vorige week maandag werden ze voorgelezen
en toen zouden we allemaal aan het eind van de ochtend een boekje met het hele
verhaal krijgen. Dat gebeurde niet. Later werd verteld dat het bij de drukker
lag en nu zijn ze ineens weer bezig om de inhoud te bepalen. Dat lijkt erop
dat ze de methode ‘een stap vooruit en twee stappen achteruit’ gebruiken.
Het ergste vind ik dat het zo overduidelijk is dat ze ons maar wat op de mouw
spelden en niet eens de moeite doen om een beetje geloofwaardig over te komen.
In de pauze zegt een collega tegen mij dat hij aan mij ziet dat alles wat zich in deze loods afspeelt zo overduidelijk indruist tegen mijn gevoel. Ik schrik ervan dat dat zo duidelijk is.
Gratis handjes voor SagEnn
Een collega werkt op de bovenverdieping op de plek die als kantine dienst moet
gaan doen. Hij is zelf een grote blanke man. Samen met een wat stille maar vriendelijke
donkere man bouwt hij daar een keuken voor SagEnn. Hij vertelt dat de donkere
man degene is die weet hoe het moet en wat voor materialen er nodig zijn. Maar,
als de man vraagt om materialen zegt de locatiemanager dat het niet kan.
Dus vraagt de blanke man erom en dan kan het wel. Dat vindt hij stom.
Ik ook, het is pure discriminatie.
Ik vind het eigenlijk nog stommer dat SagEnn deze man gebruikt voor werkzaamheden
die strikt genomen niet binnen de opzet van dit project vallen. Daar passen
eigenlijk alleen werkzaamheden bij die niet op de een of de ander manier concurrentievervalsend
zijn of een commercieel doel hebben.
Een klusjesman die een keuken zet, kan daarvoor aardig wat geld vragen. Een
ander bedrijf loopt dus nu een opdracht mis.
Wat het nog erger maakt: de man zit hier om bemiddeld te worden naar de arbeidsmarkt.
Daar is dit traject voor. Maar ze gebruiken hem gewoon en doen niets om hem
aan een baan te helpen.
Maar eigenlijk is al het werk dat hier verricht wordt concurrentievervalsend.
Dat het zo openlijk en schaamteloos op deze manier gebeurt, geeft aan hoe incompetent
ze zijn. Ze schatten ons in als dommeriken die het niet in de gaten hebben.
Mogelijk hebben ze zelf niet in de gaten dat dit niet kan en zijn zij de dommeriken.
In de put geholpen
“Ik vind het eigenlijk gek dat jij met al jouw werkervaring en zo’n goede CV
nog geen werk hebt kunnen vinden. Dat moet toch te doen zijn?” Ik vraag het
toch maar even.
“Ja maar, je moet niet vergeten: de ondersteuning hier is nul komma nul. Ze
hebben me hier alleen maar in de put geholpen.”