Om elf uur ga ik de hal binnen. Er is nieuw werk. De tafels zijn weer uit elkaar
gezet. Aan de ene tafel worden snoeren ingepakt en aan de andere kroonsteentjes
en aan weer een ander worden plastic ringen, met een diameter van een centimeter
of acht, in elkaar gedraaid.
De meewerkend voorman staat meteen voor mijn neus en tekent de presentielijst.
Daarop staat netjes aangegeven dat ik later mag beginnen vanochtend.
De vakanties zijn voorbij, een grimmige ontvangst
De moeders zijn weer terug!
De ontvangst was reuze hartelijk, maar niet heus!!!!
Ik heb de pret gemist maar word bijgepraat. De lange voorman heeft de hele groep
in de kantine toegesproken vanochtend. Het wordt veel strenger. Rookpauzes zijn
niet meer toegestaan. De productie wordt voortaan bijgehouden. Bangmakerij en
gezeur over de reglementen. Die moet je tekenen. Moet Moet Moet!!!!!!
Voorman vergeet groep nieuwelingen, zij wachten op Sint Juttemis
Er was een aantal nieuwe collega’s bij. De voorman zei na de toespraak tegen
hen dat ze boven nog maar even moesten wachten. Na een uur kwam iemand vragen
of hij ze soms vergeten was. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Toen zijn ze naar
huis gestuurd.
Drieëntwintig mei valt op de achttiende
Voor morgen moet je opgeven wanneer je op vakantie wilt. Dat heeft de voorman
vanochtend gezegd volgens een collega. Ik loop naar de lijst die tegen de ruit
van het kantoortje hangt en kijk of ik het wel goed gezien heb. Ja hoor, het
staat er nog steeds, je moet voor 23 mei opgeven wanneer je vakantie wilt. Ik
spreek de voorman erop aan.
Ik zeg: “Ik heb helemaal geen duidelijkheid over wat er gebeurt als mijn traject
afloopt op 27 mei. Dat wordt mij niet verteld. Waarom zou ik dan al een vakantie
gaan opgeven?”
“Als je geen werk hebt, wordt je traject verlengd.”
“Het is nu 17 mei. Daarbij staat hier dat je tot 23 mei kunt opgeven voor vakantie.
Dat is volgende week, morgen is het pas 18 mei.”
“Daar moet je niet naar kijken.”
“Waarom staat het er dan!!”
Hij begint te schreeuwen: “Nou, je moet daar niet naar kijken. We hebben in
het begin al gezegd dat je niet op vakantie mag.” En dan iets rustiger: “Alles
moet ook nog gecontroleerd worden door de gemeente en zo.”
“Wat een onzin. Hier staat dat je tot 23 mei kunt opgeven.” Ik wijs met mijn
vinger op de lijst. Ik ben woedend. Kan hij niet lezen of zo.
Hij zegt ineens: ”Nou, dan mag jij tot 23 mei opgeven.”
Hij belooft ook om bij mijn consulente te gaan navragen hoe het zit met een
eventuele verlenging van mijn traject.
Ik wil geen verlenging. Ze hebben geen flikker voor mij gedaan en dus hebben
ze zich niet aan het contract gehouden. Dat lijkt me wel een reden voor de casemanager
van de gemeente om toe te staan dat ik naar een ander bureau kan.
De heftruck blijkt niet gekeurd te zijn
Ik ga weer aan het werk. De sfeer aan tafel is ook beneden peil. Iemand zegt
tegen de korte voorman dat de heftruck niet gekeurd is en dat die andere voorman
er helemaal niet op mag rijden, hij heeft geen papieren.
”Ja, als jullie moeilijk gaan doen dan kan ik het ook.” Zelf heeft hij een VCA
diploma, dat is een soort veiligheidscertificaat. Als je zo’n papier hebt, schijn
je zelfs verplicht te zijn om zo’n heftruck stil te zetten als er iets niet
in orde is.
De voorman rijdt regelmatig op de heftruck door de zaal alsof het de normaalste
zaak van de wereld is. Hij gebruikt dat ding om dozen naar boven te verplaatsen
voor opslag.
Iedereen is boos. Het is één grote kakofonie van gezeik en gemopper en het komt
door de toespraak van vanochtend.
Ik stuur een mailtje naar mijn consulente:
Ik weet niet beter of mijn traject loopt 27 mei af. Ik heb vandaag van de meewerkend voorman ineens gehoord dat het dan verlengd zou worden. Daar weet ik helemaal niets van. Dus nu wil ik graag weten hoe het precies zit. Kun je me dat laten weten?
De productieleider had het er vrijdag
over dat hij een gesprek met jou en mij zou willen. Iedereen krijgt zo'n gesprek
dus dat is prima. Alleen heb ik gehoord dat sommigen al weten wanneer. Ik dacht
eigenlijk dat het vandaag zou gebeuren. Dat was niet zo, ook hoorde ik niet
wanneer dan wel.
Nu vraag ik me af wanneer het is. Voor zover ik weet, zouden die gesprekken
deze week afgerond worden. Weet jij het ? Zou je me dat kunnen laten weten?
Verder zou ik graag inzage krijgen in mijn dossier. Volgens de reglementen heb je daar recht op binnen drie dagen. Ik vraag me gewoon af waar zo'n dossier over gaat, vandaar.
Er wordt een workshop georganiseerd. Wat houdt dat precies in? Thuis heb ik een computer dus daarvoor hoef ik niet te komen. Mocht het zijn dat je er ook ondersteuning kunt krijgen bij het schrijven van een brief dan ligt het anders. Wat denk je, is het de moeite waard voor mij?
vriendelijke groeten
“Er zijn er hier meer op Sesamstraatniveau.”
De sfeer is slecht. Een vrouw bij mij aan tafel is erg boos. De voorman heeft
tegen haar gezegd: “Ja, er zitten er hier meer op Sesamstraatniveau.” Ze staat
op ontploffen en ze is niet de enige.
“Ze behandelen je hier alsof je een klein kind bent.”
De voorman heeft gedreigd om naar de gemeente te bellen. Hij vindt dat de vrouw
een grote mond heeft.
Ook een andere vrouw die even iets wilde overleggen met de voorman kreeg een
uitbrander. Hij zou ook over haar de gemeente bellen.
Hij kan het absoluut niet meer aan. Hij loopt te rennen en te hollen om de werkverdeling
te regelen en de productieleider zit in zijn kantoortje. Ik begrijp niet waarom
hij dit laat gebeuren.
Ik hoor dat de lange voorman het hele weekend heeft doorgewerkt omdat er nu
ineens allemaal orders zijn binnengekomen. Ook hoor ik er nu overleg gaande
is tussen de productieleider en de locatiemanager omdat de situatie uit de hand
begint te lopen. Teveel boze mensen. Ik heb de speech gemist gisterochtend maar
de sfeer is verschrikkelijk sindsdien.
Presentielijsten kloppen vaak niet
In de pauze staat een van de consulenten uit het kantoorraam van boven naar
beneden te kijken. Ik zwaai driftig. Ze zwaait terug en komt even later beneden.
Ze vertelt dat de presentielijsten soms niet kloppen. Ze keek omdat ze zeker
wilde weten of iemand er was of niet. Ze heeft geen zin om naar de gemeente
te bellen en iemand problemen te bezorgen als blijkt dat de persoon in kwestie
wel degelijk aanwezig is. Ze praat wat met de mensen die pauze houden op de
parkeerplaats maar ik ga naar binnen om een kop koffie te halen.
Om twaalf uur gaat de lange voorman naar buiten naar zijn fiets. Zijn gezicht staat op onweer. Aan een andere tafel roepen mensen: “Hij kan het niet meer aan!!!” Het is best mogelijk dat hij er niet meer tegen kan. Ik vraag het aan de andere voorman. Nee, hij heeft gewoon vrij omdat hij zoveel uren gewerkt heeft de afgelopen dagen.
Het ‘mea culpa’ van de productieleider en de gezelligheid
De productieleider komt de werkvloer op. Hij wil de aandacht. Iedereen legt
zijn werk neer.
Hij wil dat het weer gezellig wordt. Hij had zich vaker op de vloer moeten laten
zien. Dat weet hij en daar zal hij aan gaan werken. Als er wat is, kunnen we
naar hem toekomen. Hij heeft het apenpakje aan omdat hij straks naar werkgevers
toe gaat om contact te leggen en vacatures binnen te halen.
We moeten begrijpen dat het erg hectisch is geweest, want dit weekend zijn er
veel orders binnengekomen. Helaas zijn er gisteren kabels verkeerd ingepakt
en die hele partij heeft hij afgekeurd.
Naast mij ontploft er iemand. Zij heeft gisteren die kabels zitten inpakken.
Het is duidelijk verkeerd uitgelegd. Ze vraagt zich af wat ze hier nog doet.
Ze vraagt het hem. Hij schudt zijn hoofd, een en al begrip.
Ik zeg tegen hem: “Op zich maakt het niet uit, in die zin dat je hier toch tussen
half negen en half een moet zitten, maar toch is het irritant.”
En ik zeg meer: “De organisatie hier is superslecht. Waarom moet de lange voorman
alles regelen, dat is toch veel te veel?”
“Hij is ambitieus,” zegt de productieleider.
“Ja, maar hij heeft hier het hele weekend gewerkt en dan laat je hem een groep
toespreken terwijl hij moe is. Dat kun je niet maken. Ik heb zelf nog nooit
gezien dat ze iemand in een werksituatie zo hebben laten zwemmen. Is het expres?
Ik bedoel is het de strategie dat hij het slechte nieuws brengt en dat jij later
de scherpe kantjes eraf haalt. “
Nee, echt niet. Dat zou heel erg zijn als ik dat zou denken. Ik geloof hem,
er is gewoon helemaal niet over nagedacht. Hij vertelt dat hij met de voorman
anderhalf uur aan de telefoon heeft gesproken gisteravond. Dat zal niet voor
niks zijn.
Wachten op de werkverdeling
Ondertussen heb ik nog steeds niets te doen. De voorman heeft geen tijd om bij
ons aan tafel een opdracht te geven. Dat duurt tot half elf. Dan ga ik ringen
op elkaar draaien.
We zijn vandaag met meer dan dertig man. De nieuwelingen, die gisteren naar
huis gestuurd zijn, werken vandaag wel mee. Er zijn niet genoeg stoelen. Af
en toe spieden mensen door de hal, op zoek naar een goede lege stoel. Als ze
er één zien dan slepen ze die mee naar hun werkplek.
De twee van DMK zijn er weer. Ze willen met mij praten. Dat is goed. Ze zijn op de hoogte gebracht van de wat ‘explosieve sfeer’ maar vragen mij toch even wat er gebeurd is. Ik vertel dat iedereen nou de pest heeft aan de voorman. Hij heeft het hele weekend overgewerkt en heeft dinsdag een speech gehouden. Hij is toch al niet zo tactisch maar nu is het helemaal bij de wilde spinnen af. Hij dreigt voortdurend met de gemeente en doet denigrerende uitlatingen. Waarschijnlijk speelt zijn oververmoeidheid mee. Dat had nooit zo moeten gaan.
Het gesprek is wel oké. Jammer dat ik me zo ellendig voel door de hectische
situatie van de laatste dagen. Ik spreek af dat ik een motivatie zal schrijven
voor een baan bij een dierentuin. Ik zal ze een lijst van kopieerwinkels en
grafische bedrijven in de regio sturen. Verder laat ik een sollicitatie zien
die ik bij een lijstenmakerij wil plegen. Ik doe ook verslag van de sollicitaties
die ik afgelopen weken heb gedaan. En ik leg een inschrijfformulier voor dat
ik heb opgestuurd gekregen. Het gaat om een opleiding tot secretaresse. Maar
dan voor in de voedings- en genotmiddelen industrie. Ik vraag wat zij voor een
indruk heeft van die sector. Ze vindt dat ik dat maar met mijn consulent moet
bespreken.
Al met al is er een hoop besproken. Weer ga ik later thuis dan ik gedacht had.
De productieleider loopt nog steeds in het pand rond. Hij zal zijn plan om naar
de bedrijven te gaan wel hebben opgeschort.
Niks doen
We zitten aan een tafel en wachten. Tegenover me zegt iemand: “Wat moeten we
doen?” Dat weet ik niet. De voorman begint achterin werk uit te delen.
Als hij de hele club heeft gehad, hebben wij nog niks. Na een tijdje komt de
voorman in de buurt. “Willen jullie aan die andere tafels gaan zitten?” Het
is geen vraag, hij kijkt ons er niet bij aan en lijkt bang te zijn dat we wat
terugzeggen want hij loopt meteen weer weg.
Ik kies een tafel uit. Kennelijk wordt het te gezellig want de voorman wil
dat er twee naar een andere tafel gaan. Ik ga wel. Aan die tafel staat een collega
strips met plastic schroeven door te knippen. Er worden meer mensen geronseld
voor deze tafel. Het is tien uur. Iemand zegt: “Het is pauze, dat doe ik zo
wel.”
“Nee, dat moet nu,” zegt de voorman maar we gaan toch met z’n allen pauzeren.
Mijn consulente is ziek geweest. Vandaag zie ik haar even de werkvloer op lopen.
Ze zegt niets. Ik heb haar dinsdag een mailtje gestuurd. Geen antwoord.
Ook anderen hebben vragen voor haar. De gesprekken met haar zijn blijkbaar uitgesteld
maar wij weten niet wat er gaat gebeuren. Gaan die gesprekken nog wel door?
Wanneer dan? Waarom duurt het zo lang?
Een collega vraagt zich af waarom er weer een muur van dozen van de scoobidoo-handel
staat. We waren toch klaar met die scoobidoo touwtjes.
“Ik heb gehoord dat de hele partij was afgekeurd maar of dat klopt weet ik niet.
Soms hoor je hier wat en dan hoor je de volgende dag alweer een ander verhaal.”
Aan mij heeft ze natuurlijk ook niks.
Tegenover mij zit een vrouw die heel erg boos is. Ze wilde een rookpauze maar kreeg die niet. Nou doet ze niks meer en gooit af en toe een plastic dingetje door de hal. Ik heb hoofdpijn maar ze gaat maar door met allerlei protesten te roepen. De hele week is het al bonje en ze maakt het even helemaal in stijl af. Zij kreeg de opmerking over Sesamstraatniveau naar haar hoofd. Dat hakt erin. Ze spettert van nijd. Terecht natuurlijk!!!
We pakken plastic schroeven in met allerlei ander grut dat naar een doe-het-zelf zaak gaat. De vrachtwagen schijnt onderweg te zijn om de ingepakte spullen alweer op te komen halen maar het is nog niet klaar. Ik trek me er niks van aan. Vanochtend heb ik een tijd duimen zitten draaien omdat ze geen tijd hadden om ons aan het werk te zetten. Ik houd gewoon vast aan mijn eigen tempo. Dat doe ik altijd. Ik blijf mezelf.
Terug naar de homepage